Switi Sranan...de laatste dagen...

Het is tijd geworden voor mijn laatste bericht vanuit Suriname. Na vijf maanden een geweldige tijd te hebben gehad wordt het nu echt tijd om afscheid te nemen. Ik had me van te voren niet gerealiseerd dat ik hier een heel ander leven zou opbouwen en het leven in Nederland even kon laten voor wat het was. Wat ik me ook niet realiseerde, was dat je als je teruggaat ook afscheid moet nemen van een heleboel mensen. Het lijkt logisch maar ik vind het moeilijk. Laat die week maar snel voorbij gaan denk ik eigenlijk, maar aan de andere kant ook liever niet. Laten we het erop houden dat ik gewoon slecht ben in afscheid nemen.

De afgelopen weken ben ik druk geweest met afstuderen en radio 1 items. Al met al vlogen de dagen om en was ik zoals altijd weer lekker druk. De radio items voor mijn afstuderen zijn af en geslaagd, mijn achtergronditem was bij de ochtenden van de VARA (radio 1) beoordeeld om uit te zenden, alleen was de uitzending al vol met Surinaams nieuws. Toch leuk om van de eindredacteur te horen dat het item zo in de uitzending had gekund. In verband met de verkiezingen was er ook een ploeg van Netwerk om een uitzending over Bouterse te maken. Bij het filmen op een massa-meeting was er iets mis gegaan met het geluid en ik had er ook gefilmd en zo is mijn camera geluid uiteindelijk gebruikt in de uitzending (twee regels van een zingende Desi B.) Dat zijn wel weer grappige dingen. Deze week ben ik nog druk met afscheid nemen. Ik heb leuke afscheidsspeeches gehad en leuke cadeaus ook en ik ben zelf ook nog vooral bezig met cadeaus uitdelen. Woensdag is het dan echt zover, de verkiezingen! Ik ben erg benieuwd en waarschijnlijk zal het een heeele lange dag worden, als het wachten op de uitslag erbij rekent. Ik neem een heleboel promotie materiaal mee naar huis van de verschillende partijen als herinnering.

Het lijkt wel een droom, die afgelopen vijf maanden. Wat ik allemaal heb meegemaakt zal ik me misschien niet meteen realiseren, ik hoop dat er achteraf nog af en toe wat van terugkomt. Ik weet in ieder geval wel dat ik Suriname niet zal vergeten en zeker de eerste tijd zal het het eerste zijn waar ik aan denk als ik ‘ochtends wakker wordt.

Het begon op Schiphol, 5 januari. Zo zenuwachtig was ik toen ik richting de douane stapte en afscheid nam. Ver weg naar de andere kant van de wereld. En hoe verbaast was ik dat ik me zo snel thuis voelde in dit land. De huizen, het straatbeeld, het chaotische verkeer, de zandwegen met diepe kuilen, de beesten, ik verbaasde me over alles. Ik werd gek van dat getoeter en gefluit van die Surinaamse mannencultuur. Nog steeds denk ik dat ik dat niet ga missen. Maar wat een leuke mensen kwam ik hier tegen. Ik heb gewoon echt de juiste gevonden! Al snel begon ik me op mijn plaats te voelen bij het jeugdjournaal. De avonturen die ik heb meegemaakt in het binnenland waren onvoorstelbaar, vooral de boottocht naar Donderskamp staat scherp in het geheugen. Maar ook de eerste week in Danpaati wist ik niet wat ik zag. Hoe de Saramaccaners leven in hutjes langs de rivier. Ik heb heel hard gewerkt bij het jeugdjournaal en wilde graag zoveel mogelijk leren. Ook bij Hennah begon ik steeds meer werk te doen voor het radio 1 journaal en NOS journaal. In het begin nog wat onwennig, maar ook daar begon ik mijn draai te vinden. Het klikte in ieder geval heel erg. Vanuit het werken met Hennah leerde ik ook Sharlene kennen, een soort dochter van, maar niet helemaal. Nadat ik met haar mee was geweest naar een trimloop konden we het goed vinden en sindsdien smsssen we elke dag. Waar ben je? Wat doe je later? Ben je al thuis? Fa wa ka? Gek idee dat dit straks ook voorbij is. En zo ging het ook met mijn stage. Die bestond op een gegeven moment niet meer uit alleen filmen, monteren, scripten schrijven, maar ook uit lasangne maken, pannenkoeken bakken en huiswerkbegeleiding. En dat is nog maar een kleine impressie. Al met al was ik daar soms de hele dag aan het monteren en ondertussen leerde ik een beetje Surinaams koken (niet allemaal vragen of ik kom koken want zoveel stelt dat niet voor) en ik leerde vooral Surinaamse woorden en uitdrukkingen! Zo zat ik vaak bij Hennah en Sharlene in de auto en stond er Surinaamse muziek op waarvan ik meteen de vertaling kreeg en ook het verzoek om het te leren als extra stage opdracht. Het rare is wel dat ik veel Surinaamse gewoontes en uitdrukkingen ben gaan overnemen. Daarmee verbaasde ik veel mensen hier wel geloof ik. Vanaf dat ik de term “a bakra disi a verstan allesani” (deze bakra verstaat alles) heb uit gesproken kon mijn inburgering niet meer stuk. Sterker nog, uiteindelijk hebben een paar mensen zelfs geroepen dat ik ‘zwart’ ben van binnen. Ik geloof niet dat ik dat zo erg zou vinden want die Surinamers zijn mooi van binnen. Al met al heb ik me dus redelijk aangepast aan het leven in Suriname.

Maar zoveel ervaringen! Hindoestaanse bruiloften, het leren eten van roti met je handen, de bisschopwijding in de Kathedraal, de reizen naar het binnenland, dansen in een kring met Indianen, de workshop van het NOS jeugdjournaal, de Caricom, de massa-meetings van Bouterse, persconferenties op Surinaamse wijze, vier dagen Curaçao! Het filmfestival, Holi Paghwa met kleurstof en poeder.. Blanche Marie, teveel om op te noemen!

Vrijdag vertrekt het vliegtuig naar koudere temperaturen en ik ben benieuwd of ik inderdaad zo snel weer gewend ben. (ik denk het niet) Ik denk dat ik het de eerste tijd wel moeilijk zal vinden en dat mensen me heel raar aan gaan kijken als ik het heb over tori praten, baksen, kraken, djugo djugo, iemand bokken en ga zo maar door!

Ik ga thuis genieten van de warme douche, echte koffie, een supermarkt met alles erin, mama’s eten, op mijn fiets door de hele stad, openbaar vervoer, ’s avonds alleen over straat en geen fluitende heren en afval langs de kant van de weg.

Maar wat ik moet missen is natuurlijk ook een hele lijst. Surinaams eten, altijd lekker weer, markoeza sap, de mooie natuur vooral buiten de stad, tot laat ’s avonds buiten zitten, Paramaribo, de wind, mooie vogeltjes overal, lekker eten in de stad, Surinaamse muziek, Surinaamse taal, mijn huisje en heel veel leuke mensen waarvan een paar heel erg!

Een kleine job voor een Surinaams televisiestation ligt klaar in juli op het kwakoe festival in Amsterdam en als ik terugkom in Nederland ga ik ook overwegen om terug te gaan naar Suriname over een tijdje. Ik kan voor een half jaar terugkomen om hetzelfde werk te doen als nu en die kans is natuurlijk te mooi om te laten schieten. Maar voor dat het zover is zijn we wel weer een half jaar verder….

Iedereen heel erg bedankt voor het sturen van alle leuke en bemoedigende berichten! Ik kijk er naar uit iedereen weer te zien!

Aniete