Met een brok in je keel...

...trillend op je benen... met een "geluidshengel" in je hand. Die houd je boven een kist met familie eromheen die vol emotie afscheid neemt van hun zoon, man en vader. Op zo'n moment ben je helemaal beduusd van wat zich daar afspeelt, terwijl je daar staat om het geluid goed op te nemen met zo'n harige microfoon en op moet letten dat je dat zware ding niet in beeld zwiept. Hoe tegenstrijdig.

Even voor de duidelijkheid: ik heb het over de begrafenis van één van de Surinaamse slachtoffers van de schipholbrand. Zaterdagmiddag werd hij begraven op de begraafplaats in Paramaribo-Noord (Tourtonne). De hele familie was naar Suriname gekomen om hem daar, zoals zijn wens was, te begraven. Een verslag is zondagavond uitgezonden op het NOS journaal.

Het is zaterdagmiddag, half vier. De zon staat nog hoog aan de hemel in Paramaribo en een paar grote kankantri bomen midden op de uitgestrekte begraafplaats steken prachtig af tegen de stralend blauwe lucht. Vlak langs de weg staat het kleine witte RK gebouwtje. Al van ver hoor je de klanken van een bas-sax, trompet en trombone, die de samenzang begeleiden van de rouwdienst. Om het gebouwtje heen staat een grote kring van mensen die niet meer binnen passen. Ze wapperen met hun liturgie de warmte uit het gezicht. Binnen staat de witte kist half open, eromheen zit de familie die luistert naar de pater. Iedereen is in het wit. De vrouw, ouders en kinderen van de man zitten op een rij. Na de schriftlezingen, samenzang en gebeden is het tijd om afscheid te nemen.
Op zich is dit beeld van een begrafenis mij niet zo vreemd, de Surinaamse stijl uitgezonderd natuurlijk. Bij ons gaat iedereen meestal in grotendeels zwart of grijs, en de begeleiding is anders. Maar dit was de rouwdienst. De jongen die zaterdag begraven is, was van Indiaanse afkomst. Zijn overlijden kwam als een schok voor zijn familie. Hij zat pas twee dagen in het cellencomplex op Schiphol. Volgens zijn moeder was hij niet crimineel, maar wilde hij alleen bij zijn kinderen zijn. Het blijft altijd wazig hoe zo iemand daar terecht komt. Je weet de precieze achtergrond niet. In ieder geval moest ik vanaf dat moment het geluid doen en dat moment zal me denk ik nog lang bijblijven. Het dichtmaken van de kist liep uit op een werkelijk histerisch tafereel. De moeder riep vol ontzetting "ik heb alles voor je gedaan" waarna ze het werkelijk uitschreeuwde van verdriet. Daarna begonnen het dochtertje van ik schat 14 en de nichtjes eromheen hetzelfde te doen, er viel zelfs eentje flauw. Op dat moment begon de indiaanse band te spelen op trommels en "kalebas-shakers" en te zingen in traditioneel ritme. De kist werd buiten gezet op het draagsysteem om het even zo uit te drukken, waarna de familie al rouwend eromheen danste. Daarna trok de stoet naar de begraafplaats om daar de kist te laten zakken, bloemen te leggen, het onze vader uit te spreken en de kist dicht te metselen. Een jongen liep met twee meisjes in zijn armen die nog steeds slap hingen. Omdat er eerst een shot van de stoet genomen moest worden, moesten we half rennend richting het graf om nog op tijd te zijn. Je kunt je voorstellen hoe lomp en aso ik me voelde terwijl ik met de geluidshengel achter de cameravrouw aanhinkelde kris kras tussen de graven door.
Zo hebben we zaterdagavond de beste beelden naar Hilversum verstuurd. Heel bijzonder om het zondagavond op het NOS journaal in gemonteerde versie terug te zien met Hennah's tekst eronder.
Overigens schijnen begrafenissen in Suriname niet altijd zo te gaan, heb ik me laten vertellen. Ik was dus niet de enige aanwezige die onder de indruk was.

Het weekend was dus weer erg vol. Zondag ben ik verhuisd van de bovenverdieping naar een grotere kamer beneden en zo ben ik nu echt gesettled. Iedereen erg bedankt voor de leuke berichten, het herinnert je er steeds weer aan dat het best bijzonder is dat je in Suriname werkt!

Vanaf volgende week zal ik beginnen met rijlessen hier! Het is best een uitdaging om hier mijn rijbewijs te halen, vooral omdat je toch niet precies weet hoe groot de omschakeling zal zijn met het Nederlandse verkeer. Bedoeling is om vooral het autorijden op zich onder de knie te krijgen, het verkeerssysteem in Suriname is erg anders, en niet alleen het feit dat je stuur rechts zit en je links rijdt. Het lessen hier is echt stukken goedkoper. Uiteindelijk zal ik in Nederland nog wel een paar lessen nemen en afrijden, omdat het rijbewijs uit Suriname waarschijnlijk niet om te zetten is. Bovendien zal ik de omschakeling nog moeten maken. Ik ben wel erg benieuwd en heb zin om weer in de schoolbanken te gaan (theorielessen), Surinaamse schoolbanken...

Aniete

DISCLAIMER:
Alle teksten zijn geschreven op persoonlijke titel door Aniete en geven mijn persoonlijke reflectie op mijn leven in Suriname. De teksten mogen niet worden beschouwd als een officiële uiting of als een objectieve kijk op de Surinaamse samenleving.