On the road...nu echt...

Vanmorgen hoorde ik de eerste klanken alweer van diverse kerstliedjes. Paramaribo hult zich langzaam in kerstsfeer en ik vind het wel een aparte ervaring. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat het december is, omdat ik niet in de kou zit zoals normaal. Toch is de decembermaand echt aangebroken. We hadden natuurlijk al Sinterklaas gevierd, vorige week maandag. Ik kreeg nog een pakje uit Stadskanaal met chocoladeletters (heerlijk!) twee boeken en een leuk gedicht. Bedankt Sint! Echt tijd om daarvan te genieten heb ik nog niet echt gehad, want het filmfestival begon dinsdagavond. Ik heb drie artikelen geschreven voor de festivalkrant, waarvan er een op de voorpagina stond, dat was leuk. Vanaf dinsdag ben ik ook begonnen met het monteren van een aantal filmpjes en het selecteren van filmfragmenten voor in de talkshow. Erg leuk om weer samen te werken met Ad 's Gravesande (oud-directeur van de AVRO), die hier elk jaar is om de talkshow workshop te geven. Maar Aniete zou Aniete niet zijn als ze nee zou zeggen tegen iets, waardoor ik mezelf weer met een bult werk opzadelde. Ik vind het gewoon allemaal leuk, laten we het daar maar op houden. Omdat ik van alles monteer en veel met computers, dvdv's en kabels werk, denken sommige mensen inmiddels dat ze mij voor al hun technische problemen kunnen vragen. "Aniete, welke kabel is nodig om die dv player op die computer aan te sluiten?" Dat soort dingen. Ik moet daar wel erg om lachen.. Aangezien ik het antwoord vaak ook niet weet.

Dinsdagavond was de opening van IDFA flies t(r)opics. Ik heb weer erg genoten. De film "A Lion's Trail" over het beroemde lied "The lion sleeps tonight" was zeer goed. Voorafgaand aan de film kwam een a capella groep het lied zingen en dat deden ze meer dan goed. Op het eind van de avond toen we nog met een klein groepje over waren, hebben we onder begeleiding van die jongens het lied in alle stemmen nagebruld... Gelukkig hebben we de foto's nog...

Het werk voor het jeugdjournaal ging gewoon door, en dat bleek ook drukker dan normaal. Donderdag kregen we drie meisjes op bezoek die in het kader van een van de workshops bij het jeugdjournaal kwamen meelopen. Ze hebben veel zelf gedaan, camera, interview presentatie noem maar op. Dat moest ook begeleid worden en vooral gefilmd, om daar later weer een onderwerp over te maken. Zondagochtend werden de resulaten getoond van alle workshops en de filmpjes van de andere kinderen die bij de stations hadden mee gelopen. Zondagochtend is altijd de brunchvoorstelling van het documentaire festival. Zaterdag ben ik nog lang bezig geweest om de speciale uitzending van het jeugdjournaal te monteren. Het is wel erg leuk geworden. De voorstelling van zondagochtend was zowieso een succes, want er waren een heleboel leuke workshops voor kinderen. Onder andere digital playground en watch that sound uit nederland. Kinderen maken zelf filmpjes en monteren ze ook zelf, en watch that sound is een project waar kinderen de muziek onder een film maken. Het resultaat was echt prachtig.

Zaterdagochtend is er altijd een seniorenvoorstelling. Deze mensen genieten altijd ontzettend van deze kans die ze krijgen om naar de bioscoop te gaan, want die zijn er niet meer in Suriname. Dat resulteert in mooie beelden en die hebben we gemonteerd voor de talkshow tot een leuk filmpje, samen met een van de redactieleden van de talkshow. Wel weer een hele klus maar het filmpje is echt leuk geworden. Zondagavond was de laaste avond van het filmfestival en ik voelde me echt als een dweil. Dus toen ik eindelijk onderuitgezakt op een verhoging zat om naar de talskhow te kijken en even te zien hoe het filmpje werd ontvangen door het publiek, kwam Ingrid, de presentatrice naar me toe om te vertellen dat ze me even zou interviewen over mijn werk. Ik was natuurlijk niet voorbereid, en misschien maar goed ook. Ik denk de wallen staan onder mijn ogen, maar toe maar. Uiteindelijk wel heel leuk om op die manier waardering te krijgen voor het harde werk dat je hebt gedaan. Ook veel complimentjes gekregen over het filmpje. Echt een voldaan gevoel..

Ja en dan was ik natuurlijk ook begonnen met rijles! En nee, ik heb geen benzinepompen, containers of andere voorwerpen geraakt, al scheelde het soms niet veel. Ik had een aardige vrouwelijke instructeur die wel om me moest lachen geloof ik. Alleen ze liet me al alles tegelijk doen, schakelen, spiegels... Gelukkig regende het niet... Het was nog behoorlijk onwennig. Ik moest meteen een van de drukste (alleen maar rechtdoor) wegen op. Vierbaans, voor Surinaamse begrippen dan, want harder dan 50 ga je niet. Aniete 30 in dit geval. Ik heb geloof ik een kwartier gewacht voor ik de weg op durfde te sturen, en dan kwam er weer verkeer... En ik stuurde constant een beetje de berm in.. Tja.. eerste rijles zullen we maar zeggen.
"Beetje gas, Aniete, (wrrrroemmmmm) neeeeee niet zoveel... clutch in... langzaam laten opkomen (hobbel de bobbel) nee niet zo snel... (auto slaat af)..."
"Ok, aniete we zitten nu boven de 30 dus clutch in en schakel naar zn 3 (met de linkerhand dus he) nee dat is de 5 , ik zei de 3..."
(Aniete stuurt met een ruk naar links) "Ja Aniete dat is een DAF truck die recht langs gaat, niks aan de hand...."

Voor de rest ging het best goed..
Toen ik uitstapte waren mijn broek en shirt kletsnat, want zo tegen kwart voor tien reikt de thermameter in Paramaribo al richting de 30 graden. Vanmorgen had ik de tweede les met mijn echte (mannelijke) rijinstructeur, die vrouw was invalster. Hij was echt aardig en relaxed en vond het onzin dat ik meteen moest schakelen zelf, hij vond dat ik eerst stuurvast moest worden (was ik het helemaal mee eens) en een beetje moest wennen aan gas en clutch (zo noemen ze dat hier, komt uit het amerikaans..) Ik moet zeggen dat het behoorlijk goed ging vanmorgen, ik kon gewoon rustig wennen aan het stuur en alles en daardoor kneep ik ook minder stijf het stuur vast. Ik heb er wel vertrouwen in nu.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen... en stuntelingen...

Aniete